In deze bijdrage wordt ingegaan op de waarschuwingsplicht die kan bestaan indien een duurovereenkomst niet verlengd gaat worden. De grondslag van deze waarschuwingsplicht wordt samen met de consequenties van het schenden daarvan onderzocht. Ook wordt bekeken hoe zo veel mogelijk kan worden voorkomen dat een waarschuwingsplicht ontstaat of wordt geschonden.

Rechtspraak en literatuur over de ontbinding van overeenkomsten tussen meer dan twee contractspartijen zijn zeldzaam. Dat is opmerkelijk, omdat in de praktijk toch veel meerpartijenovereenkomsten worden gesloten en de wetgever hiervoor met artikel 6:279 lid 2 en 3 van het Burgerlijk Wetboek (BW) zelfs een bijzonder ontbindingsregime heeft opgetuigd. Vermoedelijk maakt onbekend onbemind, want anders is moeilijk verklaarbaar dat bijvoorbeeld in een land als België meer rechtspraak en literatuur over dit onderwerp bestaat. Een andere mogelijke verklaring is dat artikel 6:279 BW door sommigen simpelweg als ‘ondoorgrondelijk’ wordt beschouwd.
In dit artikel wordt daarom stilgestaan bij de ontbinding van meerpartijenovereenkomsten.

In deze bijdrage gaan mr. B de Rijke en mr. L.E. de Vries in op de herziene Groepsvrijstellingsverordening voor verticale overeenkomsten (GVO) en de herziene Richtsnoeren inzake verticale beperkingen en duiden zij de gevolgen hiervan voor marktpartijen die partij zijn bij distributieovereenkomsten. Hierbij gaan zij in op de flexibilisering van exclusieve en selectieve distributiestelsels, de aanscherping ten aanzien van duale distributiestelsels, de herziene blik op verschillen tussen online en offline verkoop, non-concurrentiebedingen, pariteitsclausules en verticale prijsbinding.