In deze bijdrage onderzoeken de auteurs of artikel 4:3 lid 1 sub a BW dient te worden aangepast. De erfrechtelijke vraag komt er in de kern op neer of het opleggen van de strafrechtelijke maatregel van plaatsing in een psychiatrisch ziekenhuis en terbeschikkingstelling ook tot onwaardigheid van rechtswege zou moeten leiden. Daarbij besteden de auteurs speciale aandacht aan de aanvullende en derogerende werking van de redelijkheid en billijkheid en hoeveel ruimte de rechter op grond daarvan thans reeds heeft om vanwege de concrete omstandigheden van het geval een erfenis aan een dader te kunnen ontzeggen.

De afgelopen twintig jaar is er volop geprocedeerd in erfrechtzaken. Dit blijkt regelmatig een complexe aangelegenheid. Het erfprocesrecht is daarmee in de afgelopen jaren flink gevormd door de rechtspraak. In deze bijdrage komen diverse ontwikkelingen daaromtrent aan de orde. Het betreft geen limitatieve opsomming, maar een overdenking van de in het oog springende ontwikkelingen.

Een vereffenaar heeft recht op loon dat vóór het opmaken van de uitdelingslijst door de kantonrechter wordt vastgesteld, zo bepaalt artikel 4:206 lid 3 BW. In de rechtspraktijk wordt verschillend gedacht over het antwoord op diverse hieruit voortvloeiende vragen. Mogen erfgenamen bij de loonvaststelling al iets van het verzoek van de vereffenaar vinden? Kan de kantonrechter het loon wel vaststellen als geen uitdelingslijst wordt gedeponeerd vanwege een positieve boedel? Zijn er dan nog mogelijkheden voor belanghebbenden om hiertegen op te komen? In dit artikel analyseert de auteur de recente rechtspraak over deze dilemma’s en komt hij met enkele aanbevelingen voor de rechtspraktijk.