-
Samenvatting
Stel dat publieke toezichthouders, private toezichthouders en ondertoezichtgestelden gezamenlijk regels stellen ten behoeve van het borgen van een publieke waarde. In zo’n geval is er sprake van coregulering. Coregulering impliceert overlappende en soms strijdige regimes van deze drie partijen. Dit bemoeilijkt bestuurlijke afstemming tussen deze drie partijen. Dit artikel stelt de vraag hoe dit bestuurlijke afstemmingsproces verloopt. Wat voor confrontaties zijn denkbaar? Wat zijn strategische reflexen van betrokkenen? In tegenstelling tot de gangbare literatuur is dit artikel geschreven vanuit een neutraal (governance) perspectief. De vraag is dus niet of coregulering voor een enkele partij effectief is, maar hoe coregulering zich ontwikkelt als er eenmaal sprake van is. Drie casestudies suggereren dat zowel publieke als private toezichthouders aarzelen zich volledig aan coregulering te committeren. De aarzelingen kunnen leiden tot hoge administratieve lasten voor ondertoezichtgestelden of verminderde garanties die de partijen elkaar kunnen bieden.
Inhoud
- Introductie
- Coregulering als samenwerking met z’n drieën
- Perspectief: Governance, maar dan echt
- Het onderzoek: drie cases van coregulering
- Kwaliteit van eieren: toepassing van een beleidskader
- Veiligheid van touringcarvervoer: toezichthouders als informatieleveranciers
- Bonafiditeit van uitzendbureaus: het verleiden van toezichthouders
- Conclusie en discussie
- ↑ Naar boven
Tijdschrift voor Toezicht |
|
Artikel | Confrontaties van coreguleringOver bestuurlijke afstemming tussen publieke toezichthouders, private toezichthouders en ondertoezichtgestelden |
Trefwoorden | coregulering, zelfregulering, governance, Certificering |
Auteurs | Drs. H.G. van der Voort |
Auteursinformatie |